داستان کوتاه: لامِردون

تَش گوشه چادر وسط چاله قد می کشد و آرام می گیرد. تَرق تَرق صدا می کند. هیمه‎ ها، ساز شب می‎زنند و جدایی. باد بوی زلف یار را با خود به مشمامش می‎رساند.

هیمه‎ ای شکسته می‎شود. تکه زغالی جان می‌گیرد. نوای او سکوت چادر را به هم می‎زند. دلش آرام ندارد. دلش میان ایل است . آتش، رفیق و لامِردون مرهم دلِ سوز دارش است و هیچ کس جز کبک میان کوه درد دل او را نمی‌فهمد.

كوگ نازنينم بيو ز نو دووارته
سي دل برشتم هم درار صداته
كوگ نازنينم بيو ز نو بخون سيم
در بده منه مال بنگ قه قهاته

تکیه اش بر ستون وسط چادر است و دستش روی زانوهایش. چوب دستی چوپانی اش همان کنار آرام و رام، خیره مانده به قامت خمیده چوپان. رفیق قدیمی اوست که روزها را هر دو در کنار هم به  آسیاب روزگار ریخته‎اند. سرش به زیر و تنش خسته است. اما دلش چون آتش میان چاله، داغ و سوزدار است.

سگ، جلوی چادر دراز کشیده است. پوزه‎اش میان دستانش هستند. گاهی سر بر می‎دارد و در تارکی شب، آسمان پر ستاره را از جلوی نظر می‌گذراند و دوباره سر در گریبان خیره می‎ شود به آتش. شعله‎ های آتش در گردی چشمانش می‎رقصند. آتش میان چشم‌هایش گُرگُر می‎کند . گاهی صدای ناله ای از میان جانش بلند می‌شد. میان تاریکی شب و  کوهستان پر می‌کشد و گم می‎شود.

کِتری، کنار آتش آرام و قرار ندارد و  قُل می‎زند. بخار از لوله خمیده کتری وسط هوای چادر راه می‎گیرد طره‎ی تابیده شده بخار سوار باد، دشت را مهمان نگاهش می‎کند. 

بچه های کوچک مال زیر جاجیم آرام گرفته‎اند. نور تَش روی تن سیاه لامِردون می‎تابد و تارکی شب را میان شعله‎های خود بازی می‎دهد. یکبار تاریکی، صحنه چادر را به دست می‌گیرد  و دیگر بار، نور آتش رقصان خود را، روی سیاهی نخ های لامِردون می‌اندازد.