“سلام بابا جان”،
جمله ایست شاید از زبان یک پدر به فرزند یا شاید از زبان یک فرزند به پدر، نمیدانم برای کدام یک می نویسم، هیچ کدام حالا در دنیا نیستند، او که،
پدرم را می‌گویم
سال هاست که در خاک آرمیده است،
و فرزندم
که هیچ نمی دانم کی بیاید، شاید روزی و شاید هم هیچ گاه
اولی را می دانم که هیچ گاه این نوشته را نخواهد خواند و دومی نیز شاید
از اولی که پدرم باشد خیلی بیاد دارم که با دقت محو در قصه ها می شد، اصلا او دیوانه قصه ها بود
همیشه به کوهنوردی میرفت، نمی دانم در آن کوه ها چه جسته بود.
تنهایی به کوه می رفت، شبها در آنجا می ماند، یک بار همراه و هم پای او رفتم
تمام شب بی آنکه هیچ بگوید به شعله های آتش نگاه می کرد و خرد شدن چوب ها را تماشا می کرد.
به صدای طبیعت گوش میداد و تا صبح شاید کمی، فقط کمی، همان نشسته بر کنار آتش، پلک روی هم می‌گذاشت.
گویی من هم چو او دیوانه کوه باشم، پای آتش می نشینم و در فکرهایم غرق می شوم، فکرها پهنا برمی‌دارند.
بی هیچ که بگویم، به فرزند نداشته ام می اندیشم یا به پدری که داشتم و حالا نیست
سوال ها در ذهنم پهن تر و پهن تر می شود، آیا من برای پدرم فرزند بهتری بودم یا فرزندم برای من خواهد بود، یا برعکس، پدرم برای من پدر بهتری بود یا من برای فرزند نداشته ام خواهم بود.
فکرها با زبانه های آتش دور می خورند و لای ترق و تروق چوب ها گم می شوند
صدای بابا در گوشم می آید، صدای دو رگه اش، صدایش را هنوز از یاد نبرده ام، گاهی به کوه هایی که او از انها گذشته است سر می زنم و او را بیاد می آورم
او در کوه مُرد و عده ای کم عقل، آن را ننگ می دانستند که مردی در کوه بمیرد و جسد بی جانش را بر دوش های برادرانش تا نزدیک ترین روستا بیاورند، اما من جور دیگری می اندیشم
او کنار دریاچه ای به خواب ابدی رفت که میعادگاهش بود، در زلال آبی دریاچه، وقتی که موج های آرام ساحل سنگ ریزه ها را بوسه می زدند، وقتی دال‌‌های بلند بال، آسمان آبی را در می‌نوردیدند، وقتی علف های دشت از هوس باد بهار سرمست می شدند، او تکیه بر سنگی، آخرین پک‌اش را به آخرین سیگار عمرش زد و رفت.
کاش من نیز در کوه بمیرم بابا جان
و حالا نیز نمیدانم که بابا، فرزندم است یا بابایم
سلام
و خداحافظ بابا جان
دیدگاهتان را بنویسید